Category: خلوت با خود

دلم برای نوشتن در اینجا به شدت تنگ شده است، اما نه حرفی برای گفتن دارم و نه حرفِ قابلِ گفتن. پیامی که در ابتدای خبرنامه‌ی هفتگی متمم نوشته شده بود، بهانه‌ای شد که بنویسم. همیشه بین آن‌چه می‌خواهیم و آن‌چه می‌توانیم، فاصله‌ای وجود دارد. رابطه‌هایی که با دیگران می‌سازیم در برخی زمینه‌ها، این شکاف را کاهش می‌دهند و در زمینه‌های دیگر، بر این فاصله می‌افزایند. برایند تأثیر یک رابطه بر شکاف میان خواستن و […]
ادامه مطلب

در ذهنت انگار همهمه‌ای برپاست هر بار که می‌آیی بنویسی، یا زل میزنی به صفحه و ننوشته خارج می‌شوی یا چندخطی می‌نویسی و رها می‌کنی. اما دلت می‌خواهد بنویسی، هر چند کرخ‌تر از آنی که بنویسی، یک حس غریبی داری که که نمی‌گذارد بنویسی، شاید همان واژه کرختی خوب باشد. مثلا دلت می‌خواهد در مورد این پاراگراف از کتاب “جزء از کل” بنویسی: فکر کردم مشکلات مردم با اولویت‌های‌شان ارتباط دارد، اولویت‌هایی که باید جا […]
ادامه مطلب

از زمانی که پستی با  عنوان “درک یک پایان” در متمم منتشر شد، متن را نخوانده، عنوانش چیزی در دل داشت  که نمی‌توانستم از آن بگذرم. در اعماق وجودم برایم آشنا بود، همراه با رنگی از اندوه. به آن آشنا بودم، به پایان‌هایی که من درکی از تمام شدن آن‌ها نداشتم، دل‌بسته به آن‌ها بودم و باور نداشتم که به پایان و زوال رسیده‌اند و حسی در من که باعث می‌شد این پایان را نپذیرم […]
ادامه مطلب

پیش‌نوشت: بلند بلند افکار پریشانم را برای خودم گفته و نوشته‌ام، برای فرار از سکوتی که هر لحظه در وجودم بیشتر حسش می‌کنم و چون گاهی از سکوت خودم می‌ترسم به زور هم که شده می‌نویسم شاید چیزی از عمقش دستگیرم شود. “معنا” از آن دست واژه‌هایی است که بارها ذهنم را درگیر خود کرده و می‌کند. اصلا معنا یعنی چه؟ انسان از چه زمانی درگیر داشتن معنا برای زندگیش شده است؟ آیا نسل‌های اول […]
ادامه مطلب

می‌توانی چشمانت را ببندی و راحت بگذری

گوش‌هایت را بگیری، صدایی نشنوی و به راحت ادامه دهی

کسی نمی‌تواند تو را مجبور کند که بمانی از وقت خودت بزنی و

گوشی باشی برای شنیدن درد کسی[…]

جمله‌ای که نتوانستم از روی آن رد شوم.

گاهی دچار یک حس تناقض در وجودم می‌شوم.

همزمان پرا از حرف و پر از سکوت .[…]

این روزها دخترک منتظر آمدن توست.

پاییز، بهار آمدنت بود.

و بهار، خزان رفتنت.

حالا باز آذر آمده است و او منتظر توست.[…]

بعداز چندوقت دوباره کتاب “سیصد و شصت و پنج روز در صحبت قران” را باز می‌کنم، از صفحه‌ی ۴۰۸ خواندنش را سر می‌گیرم، آیات ۲۳ و ۲۴ سوره اسراء. می‌خوانم و اشکی که نمی‌توانم جلوی ریختنش را بگیرم، حسرتی که برای همه‌ی عمر با من خواهد ماند. آیاتش را دوست دارم و به بخشی که به دلم نشست بسنده می‌کنم و می‌گذرم. آن کسانی که عبادت را در آداب و سنن و اذکار و حرکاتی […]
ادامه مطلب