شرحی بر کتاب مغز : داستان شما

۱۱ دیدگاه برای “شرحی بر کتاب مغز : داستان شما”

1. سلام
   چون این کتاب رو دوست داشتی گفتم شاید این ویدئو هم برات جالب باشه، در مورد دوالیسم هست از زبان دکتر استکی که نوروساینتیست خفنیه ، البته گذاشتن لینکش به معنی تایید یا رد حرفاشون نیست و من هیچ مسئولیتی در قبالش نمی پذیرم 🙂
   https://www.youtube.com/watch?v=Uv6p5pbfIek

   1. سلام
      ممنون مریم.
      عدم پذیرش مسئولیتت رو هم می‌پذیرم. : )

2. به نظر من در درون ما یک جهان بسیار بزرگ هست، جهانی که ازش غافل شدیم. منظورم چیزی فراتر از مغز و این چیزهاست

3. چقدر مطلب جالبی بود
   با خوندنش انگار با ذهنم بازی کردم
   حتما حتما کتابو میخونم
   ممنون لیلا جان.

   1. خوشحالم که مشتاق شدی بخونیش.

4. لیلا هر پستی می گذاری بهت حسودیم میشه. این همه کتاب، این همه خوندن :)))
   فرصت بده منم بهت برسم لیلا 🙂
   دلم برای همین چیزهای به ظاهر کوچیک تنگ شده. کتاب خوندن ها، صدای گنجشک ها، نگاه به ماه و ترسیدن ازش و خوشحال شدن از اینکه بتونم یه مطلبی بنویسم و…

   1. اوه سعیده، حداقل یه گزینه بهتر برای حسودی کردن پیدا کن دختر. من این همه کتاب نمی‌خونم، فقط برخلاف بقیه میام داد و هوار می‌کنم که هااای کتاب خوندم. : )
      در مورد بقیه حرف‌هات هم درکت می‌کنم.

5. لیلا خوشحالم که این کتاب رو خوندی. از سوالایی هم که از خودت پرسیدی، مشخصه که چقدر دقیق این کتاب رو خوندی.
   می‌دونی وقتی که من با خطاهای ذهنی آشنا شدم برام خیلی جالب بود که مغز ما چقدر می‌تونه در تحلیل و قضاوت و تصمیم‌گیری خطا و انحراف داشته باشه. از طرفی هم به قول تو، برام دردآور هم بود. اما هرچی هست این شناختن خطاها باعث می‌شه تا حدی بشه اونها رو مهار کرد.
   از طرفی اینو هم می‌دونم که تمام شناخت ما از واقعیت در گروی همین مغز پُر از خطاست. واقعاً اگه مغز ما رو ازمون بگیرن یا مکانیزم تعبیه شده در اون وجود نداشته باشه، به چه شکل میشه از وقایع دور و اطراف آگاهی پیدا کرد؟
   هر چی هست خوبیش اینه با وجود تمام خطاهایی که داره، ابزاری برای یه شناخت حداقلی رو برای ما فراهم کرده.
   هرچند نمیشه هم منکر این شد که مغز و مکانیزم پیچیده‌ی اون تا اینجا تونسته تمایز کاملاً محسوسی رو بین انسان و سایر حیوانات ایجاد کنه.
   بعضی از اوقات فکر می‌کنم اگه مغز ما این همه پیشرفت نمی‌کرد و به قول هراری انقلاب شناختی در ما اتفاق نمی‌افتاد، احتمالاً داشتیم در علف‌زارها دنبال یه خوراکی می‌گشتیم تا شکم‌مون رو سیر کنیم ؛))) و نه اینکه به مسائل دیگه فکر کنیم و بعد از کلی فکر کردن، وجودمون پُر از شک و تردید بشه و بعدش دچار سرگردونی یا احیاناً بی‌معنایی بشیم.
   می‌دونی. من شناخت واقعیت که حاصل از مغزمون هست رو چیزی جدا از کل هستی نمی‌دونم. بالاخره همون‌طور که جسم ما در یه فرایند چند میلیون ساله به این نقطه رسیده، مغز ما هم طی یه فرایندی به این نقطه رسیده. اون‌وقت چطور میشه ذهن و آگاهی و هوشیاری برخاسته از این مغز، جدا از کل هستی باشه؟
   من کتاب «گودل، اشر، باخ» هافستدر رو هنوز نخوندم ولی توی معرفی‌هایی که از این کتاب خوندم، این قسمت از حرفاش رو دوست داشتم (https://goo.gl/y3ddYt):
   «نکته اصلی، ماده‌ای نیست که مغز‌ها از آن ساخته شده‌اند، بلکه الگو‌هایی هستند که می‌توانند درون ماده مغز به وجود آیند… یعنی مغز‌ها به‌عنوان رسانه‌های نگهدارنده الگو‌های پیچیده‌ای که جهان را بازتاب می‌دهند، جهانی که بدیهی است خود این مغز‌ها نیز ساکن آن هستند…».
   بعضی از اوقات وسوسه می‌شم به‌خاطر اینکه ببینم دقیقاً منظور هافستدر از این جملات چیه، برم و کتاب ۱۰۰۰ صفحه‌‌ایش رو بخرم و بخونم. فعلاً که این وسوسه کارگر نیفتاده 😉

   1. ممنون طاهره.
      داشتم کامنتت رو می‌خوندم به ذهنم آمد که همون‌طور که تو کتاب ژن‌خودخواه جسم رو می‌شه بستری برای رشد و نمو ژن‌ها در نظر گرفت ،مغز رو هم بستری برای رشد و حفظ الگوهای پیچیده جهان یا ذهن (یا هر اسم دیگه که بشه روش گذاشت) دونست.
      انگار چیزی به جز ظرف برای مظروف‌هامون نیستیم. : (

6. سلام لیلا
   وقتی معرفی کتاب رو خوندم یاد کتاب تصمیم‌گیری یونا لرر افتادم. مثلا اونجا که میگی تا حالا به این فکر کردید که موقع آب خوردن چگونه دهانتان را پیدا میکنید؟ یونا لرر از اثر خفگی حرف میزنه و میگه یه خواننده بزرگ اپرا موقع یکی از تحریر‌هاش یهو به این فکر میکنه که من چطوری این کارو انجام میدم و از اون روز به بعد دیگه نمیتونه بخونه
   یا مثلا اینکه مغز ما انعطاف‌پذیره و خاطره‌ها و تجارب گذشته و کار‌هایی که حال و آینده انجام می‌دیم باعث میشه یه سری پیوند در مغزمون شکل بگیره و خیلی از عادت‌ها و گاهی حتی اعتیادهای ما نتیجه‌ی همین قوی‌تر شدن پیوند‌هاست که اگر چه قابل تغییره ولی مطمنا کار سختیه.
   همه‌ی اینا رو گفتم که بگم چقدر سبک نوشتنت در مورد این کتاب جالب و متفاوت بود (فقط می‌خواستم پیام یه خرده طولانی بشه😉). من که مشتاق شدم این کتاب رو بخونم.

   1. سلام
      کتاب یونا لرر رو نخوندم.
      خوشحالم که مشتاق شدی این کتاب رو بخونی، چون من خیلی‌خیلی کم در مورد مباحث اشاره شده در این کتاب نوشتم و موارد خیلی جالبی داره.
      در مورد سبک نوشتن، راستش رو بخوای خودم هم وقتی نوشتم و تموم شد چنین حسی به این پست داشتم و ذوق کردم که کس دیگه هم متوجه این مسئله شده : ) البته این تغییر سبک آگاهانه نبود فقط حسم به نوشتن در مورد این کتاب این‌طوری بود، همونطور که گاهی در مورد بعضی کتاب‌ها حس طنز یا رمانتیک دارم.

دیدگاه ها بسته شده.