رنجِ رشد

تمنای رشد همیشه در ذات انسان بوده است، انگار به عنوان یک برنامه‌ی درونی در ذاتش تعبیه شده است.

انسان، گاه این نیاز را می‌بیند و برای رسیدن به آن اقدام می‌کند، گاه می‌بیند و با تنبلی از کنارش می‌گذرد و گاهی آنقدر سرگرم مسائل بیهوده شده است که حتی نیاز به رشد را در خودش نمی‌بیند.

اولین قدم در رشد بنظرم رنج است و گام های باقی مانده، همه تحمل رنج.

اول، رنجِ دیدن درون کوچک و رشدنیافته و محدودیتی که این وضعیت برای فرد به ارمغان می‌آورد و سپس شروع به اقدام در جهت رفع این مسئله.

اما رسیدن به رشد نیز بدون تحمل رنج رخ نخواهد داد و چه بسیار افرادی که فقط در مرحله‌ی رنجِ اول، یعنی دیدنِ داشتن یک نیاز و محدودیت مانده‌اند اما توان پیش‌روی و تحمل رنجِ رشد را ندارند.

رنجِ گذشتن از لذت‌های کوتاه و صبر برای رشد.

البته که رشد، واژه‌ای بسیار دوست داشتنی و اغوا‌گر است و هواداران بسیاری دارد اما وارد مسیر آن که می‌شوی کم‌کم از تعداد این هواداران کاسته می‌شود و در ادامه‌ی راه تو فقط کسانی را خواهی یافت که تحمل درد و رنج برای رشد کردن را دارند.

از دوستی یاد گرفته‌ام و معتقدم که برای کمک به دیگران باید اول به خودم کمک کنم و خودم را رشد دهم، پس اگر سودای کمک و رشد بقیه را داریم اول از خودمان شروع کنیم و بعد دیگران را با خودمان هم‌مسیر کنیم.

البته لذتی‌ست در این رنج‌ها آن‌هنگام که می‌بینی برای رشدت جلوی خودت ایستاده‌ای و اجازه‌ی انجام هر کاری را به او نمی‌دهی، آن‌هنگام که به زور از رختخواب گرم و نرم جدایش می‌کنی، از یک بحث الکی و از یک دورهمی  وقت‌گیر  جدایش می‌کنی و راهِ هزاران راهزن وقت و انرژی دیگر را به رویش می‌بندی.

کمی که صبور باشی، لذت رشد کردن جوانه‌ی کوچکت را خواهی دید.

برای شروع کافی است نگاهی به درون خودت بیندازی و ببینی چه چیز درونی و با ارزشی را نیاز داری، از نبود چه چیزی واقعا رنج می‌بری، آن را که پیدا کردی حالا فکر کن که چگونه می‌توانی به آن برسی.

مسیر را مشخص کن، همه‌ی مسیرهای کوچکی که منتهی به این شاهراه می‌شود را برای خودت بنویس و از همین امروز شروع به گام برداشتن در این مسیرها کن، حتی خیلی کوچک.